Veel later dan anders, komt het verslag van week 6 dan toch terecht bij wie het wil lezen. Ik vermoed dat het me steeds moeilijker wordt om iets te schrijven omdat ik gewoon andere aspecten van stage veel belangrijker vind. Natuurlijk is er weer vanalles gebeurd deze week, maar er zijn ook maar weinig werknemers die bloggen over hun werk, omdat het uiteindelijk heel weinig terzake doet.
Maar kom, we doen ermee door.
Mijn taken deze week:
- Research (ik breng hiermee het meeste van mijn tijd door in These Days)
- Verder in praktijk brengen van een interne tool (lees: invoeren van gegevens, het fungedeelte van het creeren van de excel is voorbij :-) )
- Verder overzicht houden over de CPM benchmark en de online tarieven (ratecards zoeken, in de benchmark brengen.
-Corresponderen met mensen die ons info moeten bezorgen voor campagnes, en omgekeerd: info gaan verzamelen voor Duitse, Franse, Nederlandse of andere reclameregies -of bureaus.
-Een al heel wat interessanter werkje: het inventariseren van de adverteermogelijkheden van social media, en de gratis mogelijkheden ervan (profieltjes, brandingprofieltjes), en het zoeken van voorbeelden van successen.
Verder heb ik mij ook bezig gehouden met het herschikken van de documenten van de mediacel op de server.
Mijn werk in These Days wordt niet verdiept (wat aan mij gegeven wordt,blijft voornamelijk research en database) maar het verbreedt wel. Ik onthoud van deze week vooral het positieve, namelijk de grote vrijheid die ik krijg om mijn werkschema zelf te schikken zoals ik dat wil, en de kans om te beginnen corresponderen met andere mediaregies, enz.
woensdag 30 april 2008
vrijdag 18 april 2008
Week 5: oren zijn geen decoratie
Ik heb gewoon geen idee hoe ik deze week een label moet geven. Ik kan nu zeggen dat ik meer en meer mijn draai vind in These Days. Deze week heeft daar onder andere voor gezorgd.
Dinsdag heb ik namelijk een mooie levensles gekregen, en zonder dat mijn collega An het doorhad, heeft zij mij die gegeven: MEER LUISTEREN.
Door te weinig te luisteren, begreep ik niet echt wat ik met sommige werkjes moest doen. De briefings die ik krijg opschrijven en begrijpen is dus de boodschap. Want anders was het resultaat dat mijn werkjes een verkeerde insteek kregen.
For-mi-da-bel hoe het je werk vergemakkelijkt als je exact weet wat je moet doen, omdat je alles goed genoteerd hebt. Daar waar ik enkele weekjes minder en minder bijleerde, en het gevoel had dat ik wat stilstond in mijn evolutie, ging er weer maar eens een hele wereld open voor mij. Dames en heren, ondanks de digitale revolutie is papier nog niet passé. Tsjonge jonge :-)
Dus ja, na een tijdje ging mijn werktempo naar omhoog, en tegen donderdag vertelde An al dat Peter (een ander collega aan wie wij de CTR-benchmark moeten voorstellen) heel blij zal zijn. De opdracht ging ook al véél sneller dan ervoor, doordat ik nu goed wist wat ermee zou aangevangen worden.
Vandaag zijn we vrijdag, en heb ik alweer geleerd wat een bouncerate is, hoe je de speciale meeteenheid van Thesedays uitrekent, en dat het succes van campagnes van veel meer metingsfactoren afhangt dan pakweg het aantal clicks. De sfeer is hier opperbest, ik voel me hier ook op mijn gemak.
Ik heb op deze blog nog niet veel verteld wat mijn taken zijn. Dat is nu eenmaal iets wat ik niet kan doen. Wat ik doorgaans doe, heb ik wel al verteld, en over de campagnes waaraan ik bezig ben, kan en mag ik niet veel vertellen, omdat dat vaak premature informatie is die binnenshuis moet blijven. Ik heb mij in elk geval nog niet verveeld.
An heeft mij zonet al gevraagd of ik misschien niet eens iets anders zou willen doen, en dat ik maar eens moet kijken op de papieren die ik van school kreeg, wat ik nog wil doen. Zal ik doen An, bedankt voor je opmerkzaamheid. ;-)
Dinsdag heb ik namelijk een mooie levensles gekregen, en zonder dat mijn collega An het doorhad, heeft zij mij die gegeven: MEER LUISTEREN.
Door te weinig te luisteren, begreep ik niet echt wat ik met sommige werkjes moest doen. De briefings die ik krijg opschrijven en begrijpen is dus de boodschap. Want anders was het resultaat dat mijn werkjes een verkeerde insteek kregen.
For-mi-da-bel hoe het je werk vergemakkelijkt als je exact weet wat je moet doen, omdat je alles goed genoteerd hebt. Daar waar ik enkele weekjes minder en minder bijleerde, en het gevoel had dat ik wat stilstond in mijn evolutie, ging er weer maar eens een hele wereld open voor mij. Dames en heren, ondanks de digitale revolutie is papier nog niet passé. Tsjonge jonge :-)
Dus ja, na een tijdje ging mijn werktempo naar omhoog, en tegen donderdag vertelde An al dat Peter (een ander collega aan wie wij de CTR-benchmark moeten voorstellen) heel blij zal zijn. De opdracht ging ook al véél sneller dan ervoor, doordat ik nu goed wist wat ermee zou aangevangen worden.
Vandaag zijn we vrijdag, en heb ik alweer geleerd wat een bouncerate is, hoe je de speciale meeteenheid van Thesedays uitrekent, en dat het succes van campagnes van veel meer metingsfactoren afhangt dan pakweg het aantal clicks. De sfeer is hier opperbest, ik voel me hier ook op mijn gemak.
Ik heb op deze blog nog niet veel verteld wat mijn taken zijn. Dat is nu eenmaal iets wat ik niet kan doen. Wat ik doorgaans doe, heb ik wel al verteld, en over de campagnes waaraan ik bezig ben, kan en mag ik niet veel vertellen, omdat dat vaak premature informatie is die binnenshuis moet blijven. Ik heb mij in elk geval nog niet verveeld.
An heeft mij zonet al gevraagd of ik misschien niet eens iets anders zou willen doen, en dat ik maar eens moet kijken op de papieren die ik van school kreeg, wat ik nog wil doen. Zal ik doen An, bedankt voor je opmerkzaamheid. ;-)
vrijdag 11 april 2008
week 4: breek oude gewoonten
Ik ben zo iemand die zich heel snel schijnt aan te passen in nieuwe situaties, maar na een tijdje toch niet echt mee blijkt te zijn. Dat is naar verluidt iets dat niet zozeer in de lucht hangt dan wel in je hersenen. Al een geluk dat ik daar deze week, in tegenstelling tot andere momenten in mijn geheugen, niet veel last van gehad heb.
Dinsdag
Hoewel, dinsdag was echt wel een vervelende dag. Behalve een kapitale fout die gelukkig zonder veel erg is opgelost, en niks met mijn stage te maken had, werd ik ook op stage geconfronteerd met 't oud zeer', namelijk mijn creativiteit om toch maar ergens afleiding te vinden. Maar een geluk dat ik hiermee werd geconfronteerd door een collega, maar het hielp mijn humeur op die dag natuurlijk niet.
Want in de namiddag was ik alweer vlijtig als een mier bezig, toen ik plots besloot het boeltje waar ik al een hele namiddag mee bezig was te sluiten en niet te saven. Lang leve de autosave, dankzij dewelke...de helft van mijn werk bewaard bleef. Hoera.
Nu ja, reconstructies gaan altijd sneller dan de constructies, tenzij dan bij moorden, maar aangezien ik mijn stage niet bij de BOB volg, en mijn taak verwerking was van info dat elders stond opgeslagen, kon ik nog redelijk snel de boel terug rechttrekken. Dat ik al stotterend een Fransman te woord moest staan aan de telefoon, over een zaak waarvan ik niet wist wat ik mocht vertellen, maakte mijn dag alleen maar beter.
En toen was het tijd om naar huis te gaan. Ik moest snel zijn, want ik had een afspraak met de logopedist. Om een nieuw rampscenario te voorkomen, had ik in de trein enkele geïmproviseerde meditatietechnieken à la Frederick voorzien, teneinde mijn paniekmodus om te schakelen naar kalmte. Daar ik geen Dalai Lama ben, ging dat maar half, waardoor ik toch met een lichte ongerustheid thuiskwam. Ik at even iets, hetgeen mij altijd op mijn gemak stelt, en ik vertrok met de auto richting mijn spraakmecanicien, om halverwege... stil te staan in een wegblokkade.
Al een geluk dat na mijn logopedisch zanguurtje mijn gemoed meer dan bedaard was, zo kon ik de dag daarachter aan een frisse werkdag beginnen.
Woensdag
6u30. Frederick wordt wakker. Tijd voor een kleine controle. Zin om op te staan: check. Motivatie om mij nuttig te maken in These Days: check. Barstende koppijn, rugpijn, tegelijk koud en warm, branderig gevoel: check.
Ik ben toch maar naar Antwerpen getrokken, om ginds na een halfuurtje te constateren dat ik niet in staat was om te werken. Ik ben dan maar terug naar huis en daarna naar de dokter gegaan. Einde dag.
Donderdag
De medicatie begon stilaan te werken. omdat ik me nog niet helemaal fit voelde, heb ik besloten om me nog eens rustig om te draaien, en ook deze dag over te slaan. Om er geen compleet verloren dag van te maken, heb ik 's avonds nog wat online meetinstrumenten uitgeplozen voor een nieuwe campagne.
Vrijdag
De dokter kan niet altijd gelijk hebben, dacht ik zo, dus vandaag zat ik toch maar weer netjes in Antwerpen, ondanks mijn weekje voorgeschreven rust. Ik heb respect voor dokters, maar ik meen mijn eigen lichaam voldoende te kennen om te weten wanneer ik kan werken.
Die ochtend deed ik dus verder aan een gedeeltelijke concurrentieanalyse op basis van 1 meetinstrument, en het maakte mijn redelijk miserabele week deels goed, dat ik de deadline haalde, en mijn werkje goed afleverde. Zo ziek was ik dus niet meer.
Mijn STEP3 document is ondertussen ook al binnen bij mijn promotor, en dankzij drie dagen uitstel van deadline wordt het dus nog even freewheelen wat betreft eindproject. Maar vanaf volgende week zal ik elke maandag, en deels weekend, alles wat mobile marketing is duchtig afzoeken. Ik ben het aan mijzelf verschuldigd dat mijn eindproject een heel goed eindproject wordt. Vandaar.
Daarom dat de titel van week 4 "breek oude gewoonten" is geworden. Ik heb mij van de tegenvallende dinsdag niet teveel aangetrokken, en me mooi herpakt. Ook mijn constant afgeleid zijn is zodanig geminderd dat je in zekere zin van focus kan spreken. Daar zullen we in het weekend eens een goede bruiswater op drinken.
Dinsdag
Hoewel, dinsdag was echt wel een vervelende dag. Behalve een kapitale fout die gelukkig zonder veel erg is opgelost, en niks met mijn stage te maken had, werd ik ook op stage geconfronteerd met 't oud zeer', namelijk mijn creativiteit om toch maar ergens afleiding te vinden. Maar een geluk dat ik hiermee werd geconfronteerd door een collega, maar het hielp mijn humeur op die dag natuurlijk niet.
Want in de namiddag was ik alweer vlijtig als een mier bezig, toen ik plots besloot het boeltje waar ik al een hele namiddag mee bezig was te sluiten en niet te saven. Lang leve de autosave, dankzij dewelke...de helft van mijn werk bewaard bleef. Hoera.
Nu ja, reconstructies gaan altijd sneller dan de constructies, tenzij dan bij moorden, maar aangezien ik mijn stage niet bij de BOB volg, en mijn taak verwerking was van info dat elders stond opgeslagen, kon ik nog redelijk snel de boel terug rechttrekken. Dat ik al stotterend een Fransman te woord moest staan aan de telefoon, over een zaak waarvan ik niet wist wat ik mocht vertellen, maakte mijn dag alleen maar beter.
En toen was het tijd om naar huis te gaan. Ik moest snel zijn, want ik had een afspraak met de logopedist. Om een nieuw rampscenario te voorkomen, had ik in de trein enkele geïmproviseerde meditatietechnieken à la Frederick voorzien, teneinde mijn paniekmodus om te schakelen naar kalmte. Daar ik geen Dalai Lama ben, ging dat maar half, waardoor ik toch met een lichte ongerustheid thuiskwam. Ik at even iets, hetgeen mij altijd op mijn gemak stelt, en ik vertrok met de auto richting mijn spraakmecanicien, om halverwege... stil te staan in een wegblokkade.
Al een geluk dat na mijn logopedisch zanguurtje mijn gemoed meer dan bedaard was, zo kon ik de dag daarachter aan een frisse werkdag beginnen.
Woensdag
6u30. Frederick wordt wakker. Tijd voor een kleine controle. Zin om op te staan: check. Motivatie om mij nuttig te maken in These Days: check. Barstende koppijn, rugpijn, tegelijk koud en warm, branderig gevoel: check.
Ik ben toch maar naar Antwerpen getrokken, om ginds na een halfuurtje te constateren dat ik niet in staat was om te werken. Ik ben dan maar terug naar huis en daarna naar de dokter gegaan. Einde dag.
Donderdag
De medicatie begon stilaan te werken. omdat ik me nog niet helemaal fit voelde, heb ik besloten om me nog eens rustig om te draaien, en ook deze dag over te slaan. Om er geen compleet verloren dag van te maken, heb ik 's avonds nog wat online meetinstrumenten uitgeplozen voor een nieuwe campagne.
Vrijdag
De dokter kan niet altijd gelijk hebben, dacht ik zo, dus vandaag zat ik toch maar weer netjes in Antwerpen, ondanks mijn weekje voorgeschreven rust. Ik heb respect voor dokters, maar ik meen mijn eigen lichaam voldoende te kennen om te weten wanneer ik kan werken.
Die ochtend deed ik dus verder aan een gedeeltelijke concurrentieanalyse op basis van 1 meetinstrument, en het maakte mijn redelijk miserabele week deels goed, dat ik de deadline haalde, en mijn werkje goed afleverde. Zo ziek was ik dus niet meer.
Mijn STEP3 document is ondertussen ook al binnen bij mijn promotor, en dankzij drie dagen uitstel van deadline wordt het dus nog even freewheelen wat betreft eindproject. Maar vanaf volgende week zal ik elke maandag, en deels weekend, alles wat mobile marketing is duchtig afzoeken. Ik ben het aan mijzelf verschuldigd dat mijn eindproject een heel goed eindproject wordt. Vandaar.
Daarom dat de titel van week 4 "breek oude gewoonten" is geworden. Ik heb mij van de tegenvallende dinsdag niet teveel aangetrokken, en me mooi herpakt. Ook mijn constant afgeleid zijn is zodanig geminderd dat je in zekere zin van focus kan spreken. Daar zullen we in het weekend eens een goede bruiswater op drinken.
zaterdag 5 april 2008
De werkdag van Frederick Boone
Ik moet toegeven dat het mij niet gemakkelijk valt om deze blog te schrijven. Ik heb na drie weken niet het gevoel dat wat ik daar doe mij nog veel indrukken geeft die nieuw zijn. Ik heb altijd vakantiejobs gedaan, en veel verschillende, en toen viel mij ook op dat ik me snel thuis voel. Dus heb ik, zoals het een kantoorwerker betaamt, al enige routine aangekweekt: vaste trein naar Antwerpen, rustig fietsen langs de weg, ik kom tegenwoordig zelfs telkens dezelfde wildvreemden op telkens dezelfde plaatsen tegen. En eigenlijk houdt dat mijn hersenpan rustig, op een of andere bizarre manier.
Dan kom ik aan in These Days. Goeiemorgen Deborah (de receptioniste), naar het bureau, laptop installeren. Laptop laadt, dus eerst mijn aardappeltjes gaan afgieten. Terug naar bureau, inloggen, weer wachten, dus ondertussen om koffie. Terugkomen, outlook opstarten. Wat dan in mijn mailbox zit, is deels mijn werk van die dag.
Tot zover de routine. Voor de rest is het, hoewel het elke dag duidelijker wordt, 's morgens even gissen wat ik zal doen. Ik heb nog niet vaak op mijn honger gezeten. Nu er nogal wat mensen ziek zijn, zal het er misschien niet op verminderen. Tja, waarom niet eigenlijk.
Mijn takenpakket: wel, deze week mocht ik voor het eerst een training van de klanten meedoen, dat wil zeggen dat de klanten de termen en systeempjes waarop TD werkt, leert kennen. Zoiets neemt, hou je vast, zes uur in beslag. En da's behoorlijk vermoeiend. Zelfs voor een student :-)
Ik ben ook voor de eerste keer, en volledig naar mijn wens, ingelicht over een nieuwe campagne. Ik kan dus iets meer hulp brengen vanaf nu, omdat ik ook het plaatje helemaal snap. Ik mag nu op dit moment research doen, het systeem van de afdeling media helpen onderbouwen, met prijsvergelijkingen, een deftige database van prijzen, en de tool, waar ik het al eens over gehad heb. Daarnaast moeten er ook fotootjes in PowerPoint, moet de presentatie van resultaten per land aangepast worden, enzovoort.
En dan wat trivialities:
Deze week heb ik mij een pak rijstkoeken gekocht, om eindelijk het eindeloze snoepen af te leren. Mijn collega's zeggen nu al dat mijn rijstkoeken stinken. waar een stagair niet al op moet letten, tegenwoordig.
Ik heb deze week cola afgezworen. No more cola, veel te veel suikergehalte. Water is nu mijn beste vriend, en ik ervaar dat ik me beter voel, zo zonder mijn gewoonlijke sugar-overload.
Mijn plooifietsje is nog altijd tevreden. Zijn baasje is streng maar rechtvaardig, en belooft deze maandag iets aan de rechterrem te doen. Kwestie dat hij niet onder een auto belandt. Het fietsje heeft soms een ochtendhumeur, en kan al eens tegenstribbelen, of zich in de trein plots laten vallen, maar is over het algemeen meegaand en degelijk genoeg om de dag met de glimlach te beginnen (en eindigen).
Vrijdag heb ik, ter viering van mijn" high times" die ik nu ervaar, als gevolg van het feit dat ik eens iets nuttig doe voor de verandering, mijn energie gedemonstreerd aan de hand van bijna 9 km wedstrijd, en een knappe 40ste plaats op 60, waarbij ik bijna álle zestigplussers en heuplijders een fiks pak voor de broek gegeven hebben. Mijn doel voor volgende keer: eens een fitte loper ónder de zestig achterlaten. wordt vervolgd!
Dan kom ik aan in These Days. Goeiemorgen Deborah (de receptioniste), naar het bureau, laptop installeren. Laptop laadt, dus eerst mijn aardappeltjes gaan afgieten. Terug naar bureau, inloggen, weer wachten, dus ondertussen om koffie. Terugkomen, outlook opstarten. Wat dan in mijn mailbox zit, is deels mijn werk van die dag.
Tot zover de routine. Voor de rest is het, hoewel het elke dag duidelijker wordt, 's morgens even gissen wat ik zal doen. Ik heb nog niet vaak op mijn honger gezeten. Nu er nogal wat mensen ziek zijn, zal het er misschien niet op verminderen. Tja, waarom niet eigenlijk.
Mijn takenpakket: wel, deze week mocht ik voor het eerst een training van de klanten meedoen, dat wil zeggen dat de klanten de termen en systeempjes waarop TD werkt, leert kennen. Zoiets neemt, hou je vast, zes uur in beslag. En da's behoorlijk vermoeiend. Zelfs voor een student :-)
Ik ben ook voor de eerste keer, en volledig naar mijn wens, ingelicht over een nieuwe campagne. Ik kan dus iets meer hulp brengen vanaf nu, omdat ik ook het plaatje helemaal snap. Ik mag nu op dit moment research doen, het systeem van de afdeling media helpen onderbouwen, met prijsvergelijkingen, een deftige database van prijzen, en de tool, waar ik het al eens over gehad heb. Daarnaast moeten er ook fotootjes in PowerPoint, moet de presentatie van resultaten per land aangepast worden, enzovoort.
En dan wat trivialities:
Deze week heb ik mij een pak rijstkoeken gekocht, om eindelijk het eindeloze snoepen af te leren. Mijn collega's zeggen nu al dat mijn rijstkoeken stinken. waar een stagair niet al op moet letten, tegenwoordig.
Ik heb deze week cola afgezworen. No more cola, veel te veel suikergehalte. Water is nu mijn beste vriend, en ik ervaar dat ik me beter voel, zo zonder mijn gewoonlijke sugar-overload.
Mijn plooifietsje is nog altijd tevreden. Zijn baasje is streng maar rechtvaardig, en belooft deze maandag iets aan de rechterrem te doen. Kwestie dat hij niet onder een auto belandt. Het fietsje heeft soms een ochtendhumeur, en kan al eens tegenstribbelen, of zich in de trein plots laten vallen, maar is over het algemeen meegaand en degelijk genoeg om de dag met de glimlach te beginnen (en eindigen).
Vrijdag heb ik, ter viering van mijn" high times" die ik nu ervaar, als gevolg van het feit dat ik eens iets nuttig doe voor de verandering, mijn energie gedemonstreerd aan de hand van bijna 9 km wedstrijd, en een knappe 40ste plaats op 60, waarbij ik bijna álle zestigplussers en heuplijders een fiks pak voor de broek gegeven hebben. Mijn doel voor volgende keer: eens een fitte loper ónder de zestig achterlaten. wordt vervolgd!
"Driemaal is scheepsrecht":een orientatiegesprek
Driemaal is scheepsrecht, en in de derde week kreeg ik het gesprek waar ik met graagte naar uitkeek.
En op die woensdag waren op het moment beland waarop er een kleine evaluatie kwam. Er was er ook een nodig, zodat ik ook eens wist of ik goed bezig was. En ja hoor, het valt heel goed mee. An was vrij positief, naar mijn gevoel. Mijn stagebegeleider leek daarmee tevreden, mijn promotor ook. Dus heb ik de week verdergezet met een goede gerustheid. Ik heb mijn mening gezegd, zij hebben aangeduid wat realistisch was, en wat niet. Ik heb niet het gevoel dat daar nog veel over moet verteld worden, behalve dan dat ik alweer eens heel tevreden was. Het ziet er naar uit dat ik langer op de mediacel zal blijven dan voorzien.
Verder werden nog enkele administratieve fiches uitgewisseld, en wat gepraat over de zin en onzin van social media, en gingen we weer netjes aan het werk.
En op die woensdag waren op het moment beland waarop er een kleine evaluatie kwam. Er was er ook een nodig, zodat ik ook eens wist of ik goed bezig was. En ja hoor, het valt heel goed mee. An was vrij positief, naar mijn gevoel. Mijn stagebegeleider leek daarmee tevreden, mijn promotor ook. Dus heb ik de week verdergezet met een goede gerustheid. Ik heb mijn mening gezegd, zij hebben aangeduid wat realistisch was, en wat niet. Ik heb niet het gevoel dat daar nog veel over moet verteld worden, behalve dan dat ik alweer eens heel tevreden was. Het ziet er naar uit dat ik langer op de mediacel zal blijven dan voorzien.
Verder werden nog enkele administratieve fiches uitgewisseld, en wat gepraat over de zin en onzin van social media, en gingen we weer netjes aan het werk.
Abonneren op:
Posts (Atom)